For the love of dog

Ένας βασικός λόγος εάν όχι ο βασικότερος λόγος που ξεκίνησα αυτό το blog ήταν ο σκύλος μου, τον οποίο δυστυχώς έχασα πριν ένα μήνα και ήταν μια από τις πιο άσχημες στιγμές που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Παρόλο που μεγάλωσα με σκυλιά (και πολλά άλλα κατοικίδια), κάποια ράτσες και αρκετά αδέσποτα που μαζέυω κατά καιρούς τα θεωρούσα και τα θεωρώ όλα σαν μέλη της οικογενειάς μου. Θα ακουστεί λίγο παράξενο αυτό ίσως σε μερικούς που δεν έχουν σκύλο αλλά και σε όσους το έχω αναφέρει που έχουν κατοικίδια μερικοί πάλι δεν με καταλαβαίνουν εντελώς. Στο μυαλό μου έχω κατηγοριοποιήσει τους τους "ιδιοκτήτες" σκύλου, χωρίς βέβαια να κρίνω κανέναν, εξάλλου όλοι είμαστε διαφορετικοί και αγαπάμε με διαφορετικό τρόπο.

Απ'την μια είναι εκείνοι που φροντίζουν τον σκύλο τους, δεν του λείπει τίποτα, έχει τον χώρο του, το φαγητό του και την αγάπη του αφεντικού του, αλλά είναι λίγο πιο αποστασιοποιημένος από τους ανθρώπους. Σίγουρα ξοδεύουν κάποιον χρόνο μαζί του και έχει τα χάδια αλλά παραμένει ο σκύλος τους (σε αρκετές περιπτώσεις θα κοιμάται έξω σε κάποιο σπιτάκι).

Στην άλλοι κατηγορία που βάζω και τον εαυτό μου καλώς ή κακώς είναι εκείνοι που πάνε την σχέση ανθρώπου και σκύλου σε άλλο επίπεδο. Συνήθως όπου είναι οι ίδιοι (και είναι εφικτό προφανώς) είναι και ο σκύλος. Στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο κεφάλι τους! Ανάλογα και το μέγεθος. Είναι κανονικό μέλος της οικογένειας με δικαιώματα, του μιλάνε λες και περιμένουν απάντηση (πάντα κρυφά ελπίζω ότι θα μου έστω και μια λέξη μετά από τόση κουβέντα), τρώει συνήθως κάτι από αυτά που τρως παρόλο που διαφωνεί ο κτηνίατρος και γενικά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν. Είναι πραγματικά ο καλύτερος σου φίλος, αυτός που θα είναι εκεί και όταν δεν θες να δεις άνθρωπο και απλά η παρουσία του ή τα χάδια του θα σε ηρεμήσουν. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω και ελπίζω να υπάρχουν και μερικοί ακόμα που νιώθουν όπως και εγώ.

Φυσικά υπάρχει και η τρίτη κατηγορία στην οποία δεν θα επεκταθώ σε αυτό το post, που είναι εκείνοι που αγοράζουν σκύλο για κάποιο δικό τους λόγο, κατά την γνώμη μου (γιατί τους συγκεκριμένους θα τους κρίνω) πάρα πολύ λάθος και είτε τον κακοποιούν, είτε τον εγκαταλείπουν ή περνάει μια βασανιστική ζωή δεμένος μόνημα ή σε ένα μπαλκονάκι χωρίς να του παρέχονται καν τα βασικά. Από την στιγμή που κανείς δεν σε υποχρεώνει να αγοράσεις έναν σκύλο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μπεις στην διαδικασία να αγοράσεις ένα σκύλο και να του το κάνεις αυτό. Τι σου φταίει το καημένο να το κακομεταχηρίζεσαι. Μην το αγοράσεις καν αν δεν νιώθεις έτοιμος για μια τέτοια δέσμευση (Συγχύστηκα τώρα με αύτο το θέμα). Θα το αναφέρω αναλυτικά και κάποια άλλη μέρα γιατί ξέφυγα από το θέμα μου (δεν θα κάνει εντύπωση σε όποιον με ξέρει) το οποίο ήταν ο λόγος που ξεκίνησα το blog με αυτή την θεματολογία.

Όπως προανέφερα, ανήκω στην δεύτερη κατηγορία ανθρώπων και παρότι μεγάλωσα με σκυλιά και δυστυχώς έχω χάσει κάποια με τα χρόνια, ο χαμός του Grumpy μου, μου στοίχησε πολύ και νομίζω πως για αυτό έπαιξαν ρόλο διάφοροι παράγοντες, πέρα από ότι τον αγαπούσα πάρα πολύ και ήταν ο καλυτερός μου φίλος ή το παιδάκι μου όπως τον έλεγα. Αρχικά την ημέρα που έγινε αυτό δεν ήμουν μαζί του και για αυτό νιώθω απαίσια γιατί γενικότερα ήμασταν αχώριστοι, όλη μέρα μαζί και κάθε βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά και την μια μέρα αυτή έτυχε να βρίσκομαι στο εξωτερικό. Ήταν βέβαια με τον μπαμπά μου οπότε είναι και αυτό μια παρηγοριά γιατί και εκείνος του είχε μεγάλη αδυναμία. Παρότι ήταν 13ων χρονών (αρκετά παππούς) είχαμε πρόσφατα κάνει όλες τις εξετάσεις και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, οπότε όλο το γεγονός αυτό μου ήρθε λίγο απότομα. Το μόνο καλό ήταν ότι πέθανε στον ύπνο του γαλήνια και χωρίς πόνο. Μέχρι και σήμερα ένα μήνα και μετά ακόμα περιμένω πως από κάπου θα εμφανιστεί, και απ'ότι καταλαβαίνω θα αργήσει να φύγει αυτό το συναίσθημα, γιατί η συνήθεια είναι πολύ μεγάλο πράγμα τελικά, ειδικά όταν κάποιος είναι τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής σου.

Ο δεύτερος λόγος νομίζω ήταν το ιδιαίτερο δέσιμο που είχα μαζί του επειδή μεγαλώσαμε μαζί ουσιαστικά. Τον πήρα στα 15 μου που ήμουν αρκετά μεγάλη και έκτοτε ήμασταν αχώριστοι. Ήταν και το πρώτο και μοναδικό μικρόσωμο που είχα και παρατήρησα αφού έφυγε ότι αυτή η ευκολία του να μπορώ να τον πάρω παντού και να τον κουβαλάω και να τον έχω μόνιμα αγκαλιά (γιατί δεν ήταν και πολυ του έξω -έως και καθόλου) μας έφερε ακόμα πιο κοντά.

Ο Grumpy ήταν ράτσας pug και θα ήθελα να αφιερώσω το επόμενο post μου στα προβλήματα υγείας που έχουν και ειδικότερα σε ένα "ύπουλο" θα το έλεγα που αφορά τα πίσω πόδια τους. Η ράτσα αυτού του μήνα λοιπόν θα είναι τα Παγκ/Pug.

#dog #doglover #love #blog